Του Χρήστου Ρότσα*
Αυτό που ακολουθεί είναι αντίλογος στο υπουργείο Οικονομικών, στους Moody’s, στον Σύνδεσμο Τραπεζών, στον ΟΕΒ, στο ΚΕΒΕ και σε δημοσιογράφους φερέφωνά τους, δηλ. τους συνήθεις υπόπτους.
Ωσάν ενορχηστρωμένη προσπάθεια κατασπάραξης και απαξίωσης της Βουλής που τόλμησε να τροποποιήσει τον νόμο περί εκποιήσεων που οι πιο πάνω επέβαλαν διά φανερών και κρυφών απειλών (κλείσιμο Συνεργατισμού, κούρεμα των καταθέσεων κ.λπ.) μια Κυριακή του Ιουλίου πέρσι.
Άλλαξαν τον δικό τους νόμο που οι «δικοί» τους οι τροϊκανοί διά του μνημονίου επέβαλαν. Δεν είναι οι 30 μέρες που έγιναν 45, ούτε οι δύο εκτιμητές από τη λίστα του κτηματολογίου ούτε η μίνιμουμ τιμή που ενόχλησαν πραγματικά, αλλά το δικαίωμα των δανειοληπτών να καταφύγουν στη Δικαιοσύνη. Αυτό ενόχλησε! Η Τρόικα δεν τόλμησε να αφαιρέσει αυτό το δικαίωμα από Ευρωπαίους πολίτες, έπρεπε να γίνει από δικούς μας-δικούς τους. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό τους ότι πρόσβαση στη Δικαιοσύνη είναι σταθερό χαρακτηριστικό κάθε ευνομούμενης Πολιτείας. Είναι από εκείνα τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε πολίτης στη χώρα του. Ακύρωσέ το και αμέσως βρέθεσαι σε κοινωνία άδικη που δεν θέλεις να ζεις. Που δεν είναι ούτε ευρωπαϊκή ούτε δίκαιη ούτε ανθρώπινη. Όλα και όλοι όχι μόνο πρέπει να σέβονται μια έννομη δημοκρατία, αλλά πρέπει και να ενταντιώνονται σε οτιδήποτε τη μειώνει κάνοντάς την ανάξια για να τη ζούν δημοκρατικοί ελεύθεροι πολίτες.
Οργανισμοί, όπως Τράπεζες, Κυβέρνηση κ.λπ., όφειλαν όχι μόνο να προσαρμοστούν, αλλά και να στηρίζουν τέτοιο περιβάλλον, αφού μόνο έτσι μπορούν να αναπτυχθούν μακροπρόθεσμα. Το κράτος δικαίου (theruleoflaw) είναι εκ των ων ουκ άνευ για μια ευτυχισμένη ζωή. Οι δανειστές και οι υποστήρικτες τους όχι μόνο πρέπει να το κατανοήσουν αλλά και να το στηρίζουν. Γι’ αυτό και στην υπόλοιπη Ευρώπη, που οι δανειολήπτες δικαιούνται να αμφισβητήσουν στα δικαστήρια τις τράπεζες, η περίοδος εκποίησης φτάνει τα τρία χρόνια και όχι τους τρεις μήνες της Κύπρου και οι τράπεζές τους μια χαρά δουλεύουν.
Γι΄αυτό καμιά ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν μπορεί να παραπονεθεί και να ζητήσει απαγόρευση πρόσβασης των δανειζόμενων στη Δικαιοσύνη. Είναι αδιανόητο. Μα θα καταφεύγουν στα δικαστήρια και αυτοί που γνωρίζουν ότι θα χάσουν, φωνάζει ο Σύνδεσμος Τραπεζών. Όντως. Είναι όμως μέρος του κόστους λειτουργίας μιας καλής και δίκαιης κοινωνίας. Ποιος εκτός από τη Δικαιοσύνη θα αποφασίσει αν κάποιος έχει δίκαιο ή άδικο· μήπως η τράπεζα;!
Θα μειωθούν τα καινούργια δάνεια σε νέα ζευγάρια, φωνάζουν! Ίσως προσωρινά. Τι θα κάνουν όμως τα λεφτά οι τράπεζες αν δεν τα δανείσουν; Από πού θα κερδίζουν χρήματα για τους μετόχους τους; Αν επιμένουν, τότε η ζωή θα οδηγήσει και πάλιν την κοινωνία στη δημιουργία συνεργατικών εταιρειών (Building Societies) ακριβώς για τούτον τον σκοπό. Θα ψάχνουμε αυτό που χάσαμε. Που αντί να το διορθώσουμε, το σκοτώσαμε!
Όσο για αυστηρότερους όρους παραχώρησης δανείων ή υψηλότερα επιτόκια αν είναι αυτό το τίμημα για να ζούμε σε μια πολιτισμένη κοινωνία και όχι σε ζούγκλα, τότε είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το τίμημα. Οι τράπεζες ακόμα, λέγει, θα δυσκολευτούν να εισπράξουν παλαιότερα δάνεια και διερωτάσαι: αυτοί που τα λένε τούτα δεν πήραν ξοφλημένες περιουσίες από τους γονείς τους; Γιατί όταν δεν υπήρχαν αυτοί οι δρακόντειοι νόμοι, ξεπλήρωναν τα δάνειά τους οι δικοί τους; Γιατί δεν ήταν κακοπληρωτές; Το σκέφτηκαν ότι πλήρωναν τα δάνειά τους διότι ήταν το σωστό πράγμα να κάνουν; Ήταν μια υποχρέωση που έπρεπε να ξοφληθεί. Έτσι απλά. Γιατί πριν την κρίση και στην απουσία των άνομων τούτων νόμων, δεν υπήρχε πρόβλημα μη εξυπηρετούμενων δανείων; Γιατί αυτά εμφανίστηκαν με την κρίση και ιδίως μετά το κούρεμα και την καταστροφή του πλούτου των κυπριακών νοικοκυριών;
Μα οι στρατηγικοί κακοπληρωτές πάλιν επιμένουν! Αλλά η λύση είναι απλή. Βάλε όλους τους δανειολήπτες να υπογράφουν εξουσιοδήτηση-αποκάλυψη όλων των λογαριασμών τους σε όλες τις τράπεζες, όπως με το Κτηματολόγιο. Είναι τόσο απλό. Γιατί δεν το κάνουν; Μήπως για να χρησιμοποιούν τους κακοπληρωτές ως μοχλό πίεσης πάνω σε όλους τους δανειολήπτες;
Και ποια η ανάγκη να πουλάνε οι τράπεζες τα δάνειά τους, δηλ. τη σάρκα τους, στους ξένους επενδυτές για ένα κομμάτι ψωμί; Γιατί οι ξένοι να μπορούν να κερδίζουν από τα ΜΕΔ και οι τράπεζές μας όχι; Διερωτήθηκε κανείς; Γιατί δεν κάνουν παρόμοιες εκπτώσεις στους Κύπριους δανειζόμενους και πελάτες τους, έτσι ώστε να μένουν και τα κέρδη στον τόπο; Δεν καταλαβαίνουν οι τράπεζες ότι πουλώντας στους ξένους αποξενώνονται από μελλοντικά κέρδη και τότε ίσως να έχουν ανάγκη νέων καφαλαίων; Το σκέφτηκαν ποτέ αυτό;
Επίσης, η ακύρωση, λένε, του τροποποιητικού νόμου και η επιστροφή στον νόμο του Ιουλίου 2018 είναι αναγκαίες για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Τότε πώς εξηγείται η ανάπτυξη 2,8% το 2016, 4,2% το 2017 και 3,8% το 2018; Πώς το εξηγούν οι φωστήρες μας; Οι αναβαθμίσεις της χώρας τα τελευταία τρία χρόνια στην ανάπτυξη της Οικονομίας οφείλονταν όχι στον ρυθμό των εκποιήσεων. Αντίθετα οι ακατάσχετες εκποιήσεις εξπρές θα σκοτώσουν το επιχειρείν με συνέπεια να βλάψουν μεσοπρόθεσμα την οικονομική ευρωστία της χώρας.
Ο νόμος λοιπόν όπως τροποποιήθηκε προχθές από τη Βουλή δεν πρέπει να αλλάξει. Οι συνήθεις κινδυνολόγοι επιφανειακά, βραχυπρόθεσμα και λανθασμένα βλέπουν το θέμα.
Κυρίως αποσκοπούν στο να γίνουν αρεστοί εκτός Κύπρου. Και ας βλάψουν την οικονομία και το κράτος δικαίου της χώρας των.
Κρίμα.
*Πρόεδρος Πατριωτικού Κινήματος